Turkmenistan,

Lang verhaal van een korte reis.

Na een lange doch vlotte reis aangekomen op de luchthaven van Aschabad.
Daar stond men ons al op te wachten met een bordje Achal-teke Horses Exposition. Joepie dachten we, dat is al oké. Daarna is het een beetje gedaan met het joepie gevoel.
In bus gestapt, paspoorten afgeven en dan enkele uren, zonder te weten waarom wachten in een douane ruimte. Verschillende mensen krijgen een tolk,… wij uiteindelijk ook, maar hij sprak alleen Turkmeens
Tot de ontdekking gekomen dat mijn 2 grote muurdecoraties niet tot op de bestemming waren geraakt…. Dan in het zeer beperkt Engels dat men daar sprak uitgelegd hoe mijn bagage er uitzag,…
Hop in de bus op weg naar het hotel. Alwaar we weer de nodige tijd moesten wachten om uiteindelijk op de kamer terecht te komen.
Vandaar eerst even aanschuiven aan het buffet, daar de buikjes al flink begonnen te grommen, dan snel door naar de bus die stond te wachten om ons naar de expo te brengen zodat we onze stand konden opstellen.
Geduld is wel een nuttig iets hier,.. want telkens als je de bus neemt zit je nog een half uur te wachten vooraleer ze vertrekt.
Ook informatie krijgen is hier moeilijk, waar wanneer hoe? Een verantwoordelijke zoeken blijkt al helemaal onbegonnen werk,…
Oké we proberen de Europeanen stress naast ons neer te leggen en “we go with the flow”
Aangekomen op het beursterrein probeer ik te ontdekken waar het secretariaat is zodat we weten waar onze stand is .

Euh…

Geen secretariaat,… links een mensenmierenhoop en rechts een mensenmierenhoop,… telkens met één mier die een plan vast heeft. Dus na een tijdje toekijken beslis ik mijn gewicht maar mee op de hoop te gooien,.. met resultaat. Ik pak de mier met plan vast, kijk op plan, zie mijn naam en zeg “ ikke hiernaartoe, jij mij brengen,… NU”
De nogal beduusde man loopt braafjes met me naar de plaats waar ik moet opstellen (ondertussen loopt de rest van de mierenhoop helemaal mee)
Dus zover de planning,… nu mijn beelden uitpakken,.. en tot de conclusie komen dat “FRAGILE” niets betekend in de luchtvaart.
Alles is stuk
Het was nochtans heel goed ingepakt,…. Gelukkig had ik de nodige tubetjes lijm mee en kreeg ik wat plaatselijke plakhulp,….
Om de pijn wat te verzachten kreeg mijn standplaats nog een Upgrade van de dame die hier de baas was.
Tegen de avond was alles opgesteld en geplakt zodat het publiek mijn werkjes toch zou kunnen zien (zie foto, lege plaatsen tegen achterwand waren voor mijn nog niet gearriveerde muurdecoratie)

Weer op naar de bus die om 18u zeker ging vertrekken (t was al 18.30u) en dus op de bus nog half uurtje wachten eer we vertrokken….
In hotel aangekomen, weer opgefrist en op zoek naar buffet… wat toffe Engelse gasten ontmoet en wat Duitsers (ook Borat zijn broertje was erbij, een vriendelijke Hongaar).
Helemaal op van slaaptekort en emotie (kapotte beeldjes) naar ons bed vertrokken.
Het was wel een super mooi hotel en de wegen die we gezien hebben met het stukje stad waar we doorreden had een heel hoog wauw gehalte.
Overal witmarmeren gebouwen heel mooie lanen met sprookjesachtige lantaarns, heel veel waterpartijen en fonteinen, en op elke hoek wel een mooi paarden of president beeld.

Wat ook erg opviel, geen reclamepanelen maar wel heel grote beeldschermen met daarop allerlei reclames voor de paardenbeurs (en hun gouvernement)
Nu het avond was hadden we een mooi zicht over hele stad die telkens van kleur veranderde (dan weer groen licht dan weer blauw, roodpurper).

Dag 2
Om 6 uur klinkt er een algemeen “alarm” Opstaan dus
We hadden de avond ervoor proberen te weten te komen hoe laat we moesten ontbijten,… maar de één zei 6u ander 7u ander dat om 8u. bus vertrok om ,..”I dont know”
Zeer stressy voor een Europeaan
Maar dus met dit algemeen alarm was het mysterie van hoe laat moeten we opstaan opgelost.
Doucheke en naar het buffet, naar de bus, half uurtje wachten, …
Het leven heeft hier toch ook een bepaald ritme,…. Wachten,.. en euh  Wachten
Aangekomen aan de expo werd van ons verwacht dat we gingen wachten aan de ingang tot het publiek binnenkwam,… geen goed idee vonden wij de gestreste Europeanen die gewend zijn om hun stand bemand te hebben eens het volk binnen komt. Dus weer stout geweest en niet geluisterd naar onze “tolken” samen zijn we sterk vonden wij als exposanten en zijn we gewoon naar binnen gegaan om onze standen te bemannen.
Daar hebben we dan nog zo een anderhalf uur gewacht eer het publiek eindelijk binnen mocht komen (openingsceremonie hé) Dus dan een tweetal uurtjes veel volk, foto’s, interviews (zelfs in het Turkmeens)
Heel veel Ooohs en Aaahs. Het gaf me wel een goed gevoel, dat zelfs de mensen hier mijn werk “magnifiek”(=mooi in het Turkmeens) vonden.
Enkele Sjeiks en volksvertegenwoordigers over de vloer gehad,… die vol bewondering toekeken,… Dus dat was wel effe heel leuk

Tot om 14u we naar boven moesten om te eten.
Daarna hebben we niemand meer gezien (ik dacht och de rest van publiek komt morgen wel).
Dus om 18u weer naar de bus,… half uurtje wachten en dan door de mooie lanen naar het hotel.
Weer naar het buffet en dan?... och effe met onze Engelse vrienden de bar op de topverdieping verkennen (want helaas mochten we niet vrij uitgaan).

Dag 3
Om 5u opstaan want dan gingen we voor de expo nog de stallen van de president bekijken, met zijn mooie achal-teke paarden. Zonder ontbijt, want dat zou ter plaatse zijn
Jawadde
3u op een winderige koude tribune staan wachten in onze zomerkleding, zonder eten tot de president verscheen en wat paardjes keurde,….
Had me een visite aan de stallen wel wat anders voorgesteld. Maar ook hier weer ontzettende pracht en praal.

Dan weer naar de bus,… half u wachten en op naar het hotel,… of de expo,… of nee het restaurant.
Daar aangekomen hoorden we van de gidsjes dat de vakantiedagen aan de zee niet zoals gepland zouden doorgaan Waarom niet? “i dont know” wat gaan we dan doen? “ Dont know”
Niet zo leuk!!
Maarja dan maar eerst iets eten,… mijn reismaatje had ondertussen al uitgebreid toilet verkenning gedaan wegens een hier opgelopen bacterieke,…
Niet leuk.
Eindelijk om 14u richting expo. Aldaar aangekomen zagen we dat de helft al afgebroken was en we moesten onze stand opruimen, beurs was gedaan????????????? Wablief voor twee uur beurs zover gereisd en al mijn werk gebroken????
Echt niet leuk.
Reismaatje werd ook alsmaar zieker dus ik vroeg of we naar hotel mochten,… het geen niet mocht, dus daar een uur over gezeverd ,… eindelijk terug op hotel hebben we beslist om onze reis te beëindigen en zo snel mogelijk naar huis te gaan.
Gelukkig is de reis terug ook weer vlot verlopen. Tja,… korte reis met veel brokken en weinig slaap.
Zondag middag thuisgekomen ben ik dan nog maar effe naar de beurs gegaan waar mijn man met enkele leerlingen mijn ateliertje (’t Kleipotsje) vertegenwoordigde.
Wat deed het goed om terug in ons geordend landje te zijn met nog een lekker weertje op de koop toe. Van al mijn reizen ben ik nog nooit zo blij geweest dat ik weer thuis was.
Helaas heeft dat bacterieke van daar mij ook nog we effe liggen gehad. Dus een weekje uitrusten van 4 dagen weg te zijn geweest. Lesje is wel geleerd.
Als ik nog eens word uitgenodigd om ergens te komen tentoonstellen op kosten van de organisator,…. Denk ik toch nog eens goed na voor ik enthousiast  JA  zeg.
Spijt heb ik er niet echt van, heb toch leuke mensen leren kennen en weer wat reiservaring opgedaan, nog wat meer leren relativeren en vooral ook goed gelachen met alle situaties.
Naderhand bleek dat ons nog enige miserie bespaard is gebleven, Tijdens de race ,waar we normaal gezien ook zouden zijn , is de President van zijn paard gevallen,… ieders camera en gsm werd blijkbaar gecensureerd  ….

Tot zover dus mijn Internationale artistieke doorbraak in de Verre landen
Men zegt wel eens scherven brengen geluk,… dus nu zal ik jarenlang verzekerd zijn van geluk

Yoke